ارزش اخلاق در نهج البلاغه

احترام مردم به یكديگر در منطق اسلام بايد از انگيزه الهى بر خوردار باشد و نبايد ارج نهادن مردم به يكديگر از ترس ‍ يا طمع و امثال آن ها مايه گيرد چون اگر انگيزه احترام به يكديگر ترس و يا آزمندي هاى دنيوى باشد شخصيت آن ها دچار فرومايگى و ابتذال گشته و آن جامعه به استبداد و زور گوئى ترس مداران و زور گويان و سروتمندان بارور مى گردد.

اگر در جامعه‌اى احترام الهام يافته از ترس و طمع و آزمندى به جاه و مال حكومت كند بايد چنين احترامى را ذلت و خوارى و فرو مايگى و تملق ناميد. اين گونه احترام ها نه تنها احترامى را از طرف مقابل جلب نمى كند بلكه طرف را وا مى دارد كه چنگ و دندان ترس و بيم و عوامل طمع زاى خود را تيز تر كرده تا براى كوباندن و تحقير و در هم شكستن شخصيت طرف و زور گوئى به او داراى كارائى بيشتر و فزونترى گردد.

عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ النَّوْفَلِيِّ عَنِ السَّكُونِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه و آله شَرُّ النَّاسِ عِنْدَ اللَّهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ الَّذِينَ يُكْرَمُونَ اتِّقَاءَ شَرِّهِمْ؛ رسول گرامى اسلام صلی الله علیه و آله: بدترين مردم در پيشگاه خدا وند در روز قيامت كسانى هستند كه از ترس بدى و شرارتشان مورد احترام ديگران قرار مي گيرند.

راستى چقدر افراد تهى از شخصيتند كه ديگران بعلت ترس از آنان و يا به خاطر طمع و چشم داشت به مطامع دنيوى از ناحيه آن ها به آنان احترام مي گذارند اين احترام همان احترامى است كه برخى از روانكاوان آن را ترس تلطيف يافته و يا به عبارت ديگر تملق و فرومايگى آبرومندانه مى نامند بنابر آن احترام در اسلام از آن نظر و آن گاه مطلوب است كه از هيچ آميزه و انگيزه اى جز آميزه و انگيزه الهى و انسانى الهام نگيرد.

و اگر خدا و فرمان و رضاى او باعث و انگيزه اين رابطه خوش آيند در ميان جامعه باشد قهرا اين احترام از دوام و ثبات بر خوردار بوده و مى تواند در پاسدارى از شخصيت افراد آن جامعه به مدد بر خيزد.و بايد صرفا همه افراد جامعه از احترام متقابل بر خوردار باشند. و هيچ كس ‍حق ندارد ديگرى را تحقير كند.

احترام در قرآن...